Als ze binnen komt moet ik denken aan een vlinder, op haar tenen fladdert ze van het een naar het ander. Ze is nu zes, uit huis gehaald toen ze drie was. Een pienter meisje, dat niet mee kan komen in groep 3. Haar taalontwikkeling, haar motoriek, alles loopt achter. Wat er precies is gebeurd in die drie jaar, wie zal het zeggen. De vraag voor speltherapie is of er sprake is van trauma.
Ze kiest voor de zandtafel, zij is de prinses. Ik moet een Playmobil man in het spookhuis zijn. Op het moment dat ik op haar bevel het mannetje uit het spookhuis laat stappen schrikt ze zo dat ze zich verstopt onder de zandtafel. Haar prinses zet ze snel terug in de kast. Een engel komt vliegend de zandtafel nog even inspecteren. Dan wil ze niet meer met de Playmobil spelen.
Ze vraagt de volgende keer of haar pleegmoeder mee mag in de spelkamer. Ik stem toe in de hoop dat het haar veiligheid biedt. We gaan weer in de zandtafel spelen. Ze bouwt muren met aan de ene kant kinderland en aan de andere kant heksenland. Er komen tunnels door de muren heen. De hele spelkamer komt onder het zand. De muren storten steeds in.
Dan leer ik haar stevige muren te maken. We gebruiken water om het zand stevig te maken. Als ze met een kommetje water naar de zandtafel loopt gutst het water over de rand. Ik wijs haar op de rand en leer haar dat het water er niet over heen hoeft te spoelen. Ze leert dat er een rand aan de zandtafel zit, en dat het zand daarbinnen hoort. We stampen het zand goed aan. Na 6 sessies bezig zijn met randen, grenzen, bouwen, instorten en aanstampen blijft de muur aan het eind van de sessie staan. Ze is zo trots op haar muur.
Haar pleegmoeder vertelt een week later dat ze eindelijk met haar potlood een lijn kan overtrekken zonder steeds uit de bocht te vliegen. En dat ze ontdekt dat zij een eigen wil heeft en niet samen valt met haar zus. Wat ben ik trots op haar.
Ze wil weer met de Playmobil spelen. Ik volg haar vol spanning: kan ze nu spelen zonder dat het haar overspoelt? En als ze dat kan, wat zal ze dan gaan spelen?