Ze is diep verdrietig. Dikke tranen biggelen over haar wangen.
Er komt zoveel op haar af en er was al zoveel….te veel.
De angst grijpt haar bij de keel, het lukt haar nauwelijks om gewoon adem te halen.
Het liefst zou ik haar vasthouden. Haar laten voelen dat ze nu niet alleen is.
Haar hoofd op mijn schouder laten rusten voor een beetje steun.
Het kan niet.
Het mag niet.
De huidige omstandigheden vragen iets uitzonderlijks van ons.
Afstand bewaren.
Het gaat in tegen alles waar we bij Spectrum voor willen staan en waar we in geloven.
We geloven in nabijheid. Natuurlijk in de afstemming, daar waar het kan en nodig is, maar altijd zoeken we naar hoe we als therapeuten dicht bij kunnen zijn in de worstelingen, het verdriet, de boosheid. Steunend en bemoedigend, stimulerend en richting gevend.
Onze lijven instrumenten waar we mee werken.
We staan voor een uitdaging.
Elkaar juist nu laten voelen dat we er voor elkaar kunnen zijn.
Als er iets op dit moment raakt is het de diepe eenzaamheid waar mensen in terecht
komen als de steun en de contacten weg vallen.
Daar zijn we niet voor gemaakt.
We zijn gemaakt om in verbinding met elkaar te leven.
Daarom zijn we altijd op zoek naar manieren om juist die verbinding weer tot stand te brengen.
En in die pijnlijke en ook helende processen willen we graag dichtbij zijn.
Het raakt ons dat dat door de omstandigheden zo onder druk komt te staan.
We werken door. Met ons hart beschikbaar en nabij en onze lijven op afstand.
We gebruiken de online mogelijkheden om ontmoetingen te creëren voor wie niet
langs kan komen maar wel ondersteuning nodig heeft.
Dankbaar benutten we de kansen.
Maken we passend aanbod om processen voortgang te kunnen geven.
Weet je zelf net als altijd ontzettend welkom.
Ik vraag haar om me aan te kijken.
Als ze haar tranen weg knippert kijkt ze.
“Wat zie je”, vraag ik haar….”liefde” antwoord ze….
Lijfelijk op afstand en toch heel nabij.