Toen ik 12 was vroeg mijn tante mij: ‘Wat wil jij worden?’
Misschien dacht ze dat ik nog niks was. Misschien dacht ik zelf dat ik al af was.
Ik was wat boos en gaf maar gewenste antwoorden als: zeeman, vrachtwagen of sportleraar. Het was in die tijd niet gepast om de wedervraag te stellen: ‘Wat wilt u eigenlijk worden?’
Gelukkig is die tijd veranderd.
Ik heb altijd stil gehouden wat ik wilde worden, ik heb telkens erg verlangd naar banen die ik later in mijn schoot geworpen kreeg.
Eigenlijk bij al mijn bezigheden is het zo gegaan. Verlangen en dan ook ergens, zonder al te veel eigen inmenging, vervulling.
Ik was 50 en al een best eind op weg met mijn bestemming, zo dacht ik.
Mijn buurmeisje van 5 nam deel aan de kindergesprekken over de toekomst en onze bestemmingen.
Op een goed moment vroeg ze mij: ‘Dick, wat wil jij eigenlijk worden?’ Ik had geen antwoord. Zij wist het wel!! ‘Opa natuurlijk!’ zei ze.
Toen ik dit thuis vertelde zei mijn zoon van 16: ‘Lekker makkelijk, pa, daar kun je zelf niks meer aan doen.
Als je iets wilt worden moet je er ook zelf een bijdrage aan kunnen leveren.
Hmmm
Ook opa worden was een verlangen en is zonder al te veel eigen inmenging vervuld.
Nu ben ik zeeman, therapeut, opleider, docent aan de universiteit en opa.
Laatst vroeg mijn kleinzoon mij: ‘Opa, wat wil jij worden?’
Ik heb hem een gezellig antwoord gegeven als: ‘zeeman ofzo …’
En ik dacht: ‘Ik wil graag net zo transparant worden als jij, en hoe ouder ik wordt hoe meer je door me heen kunt kijken.’
Dat lijkt me nou het prachtige van de nieuwe aarde.
Dat we allemaal helemaal transparant zijn, en dat we er ook tegen kunnen om dat te zijn.
Ook zo’n verlangen dat zonder al teveel eigen inmenging vervuld zal worden.
En ik mag daar nu al een kleine bijdrage aan leveren.
Dick Mostert