Mij overkwam laatst een verrassingsfeestje: dertien jaar bij Spectrum (Wij doen 13 en 26 in plaats van 12½ en 25).
Ik kreeg van mijn collega’s toen het boek Eten met Franciscus. Recepten van de paus voor een goed leven.
Ik vind het bijzonder dat een paus die zo bewogen is met de armen en de kanslozen, tegelijk ook zo’n bourgondische kant in zich heeft.
Genieten van het goede leven is voor hem kennelijk een zeer spirituele aangelegenheid.
Misschien in het perspectief van zoveel narigheid juist des te belangrijker.
Spectrum is ook een plek waar we veel narigheid tegenkomen.
Zoveel pijn, onmacht en gebrokenheid die onze cliënten meenemen.
Misschien doet het er juist dan toe:
Die plak ontbijtkoek, als je wilt met boter die je dan zelf uit de koelkast mag pakken.
Iemand die je vertelt waar de kopjes staan en hoe het koffieapparaat werkt.
De dropjespot, de open kantoordeur, de houten banken en kleurige kussens …
De taart als er iemand jarig is.
Een warme groet, een waxinelichtje, gezelligheid in de wachtkamer …
Huiselijkheid als beeld van het goede leven.
Daar even wat van kunnen proeven, juist als je leven niet zo goed voelt.
In die gewone huiselijke dingen iets ervaren van welkom, hartelijkheid, menselijkheid.
Dat op zich is al zo helend.
Samen lekker eten is iets spiritueels zelfs, als ik de paus mag geloven.
En ik geloof hem, want spiritualiteit gaat over thuis komen en genieten van het goede leven.
Niet dat we meteen uitgebreid gaan koken voor je als je een therapiesessie komt halen.
Maar hopelijk raakt de huiselijke sfeer bij Spectrum wel precies deze snaar aan bij je: “Welkom thuis!”.
Nee, in ons team zit nog geen Franciscus, maar mocht hij solliciteren, is hij wat mij betreft aangenomen.
Philip Troost