Afgelopen dagen mochten we als team met ruim 100 deelnemers de trainingsdagen rond het thema ‘Heelheid’ verzorgen.
Intense, ontroerende, verrijkende en hoopvolle dagen.
Zoveel verschillende mensen, met zoveel verschillende verhalen en processen.
Het is altijd zeer indrukwekkend om een aantal dagen met mensen mee te mogen reizen.
Het model vanuit de TransActionele Analyse, waar we deze dagen mee werkten, gaat er van uit dat onze persoonlijkheid is opgebouwd rond verschillende egoposities.
In deze dagen werkten we met:
– de kritische ouder
– de voedende ouder
– de volwassene
– het aangepaste kind
– het vrije kind
Het is donderdagavond. We starten met een kort theater om te laten zien hoe de verschillende stemmen in ons innerlijke verdeeldheid zaaien. Het is een enigszins chaotisch treffen tussen de kritische ouder die de lezing van Dick verstoort, de voedende ouder die Dick met thee en sinaasappels maant om goed voor zichzelf te zorgen, het aangepaste kind wat bang is dat Dick zijn boodschap niet goed over kan brengen en het spelende kind die het vooral allemaal heel SAAI vind en graag wil zeilen.
Ze is midden veertig.
Een mooie vrouw in de bloei van haar leven.
In de loop van de avond komt ze naar me toe en vertelt me hoe het theaterstuk haar heeft geraakt.
“ik realiseerde me ineens dat ik mijn vrije kind ben kwijt geraakt, ik ben altijd bang en aangepast.
Ik zou ook niet meer weten hoe het anders moet maar wát verlang ik er naar om dit kind weer te leren kennen”.
We maken even contact over dit prachtige verlangen en het diepe verdriet om wat verloren is gegaan.
Op zaterdagochtend kom ik haar weer tegen in de gang.
Met blosjes op haar wangen vertrouwt ze me toe:
“ik heb vanmorgen tijdens het wandelen een poosje gehuppeld en het was zo fijn om te doen!”
We zijn beide geraakt.
Wat een prachtig, hoopvol huppeltje op weg naar meer heelheid.